Önemsiz Bir Adam
Karadeniz kıyısında bir şehir burası. Mevsim sonbahar. Sonsuz maviliğin kenarında yazdan kalma bir gün cereyan ediyor. Güneş el sallıyor tren garındaki yolcu misali. Kızıllığı bir veda busesi mahiyetinde gökyüzünü sarıyor. Bir çocuğun halının üstüne dağıttığı misketler gibi kayalıkların üstüne yayılmış onlarca insan var sahilde. Çoğunun oltası elinde; bazısı ise sistemi kurmuş ve oltalarını kayalıkların arasına sıkıştırmış. Hep birlikte öylece denize bakılıyor ve ufuk çizgisinde bakışlar eriyor. Bu bekleme serüveni farklı şekilde yaşanıyor. Kimisi yanındakilerle eğlenerek, bir şeyler yiyerek beklerken, kimisi iç sıkıntısını denize gömme fırsatını değerlendiriyor. Sevdikleriyle gelenler daha şanslı bu yolculukta. İnsanın yanında sevdiği biri olunca sorunlar kahkahalar eşliğinde sanki hiç yokmuşçasına arka plana atılabiliyor. Sadece şanslılar yok ama bu sahilde. Bir de yalnızlar var. Yalnızlık çoğu zaman şanssızlık değil midir? Güzel bir ânı biriyle paylaşamamanın verdiği yoksunluğu içle