Bir Dakika
Bir Dakika 5 Ağustos 17’nin akşam saatleri… Dışarıya huzur hâkim sanki, yaz havasının sıcak esintisi penceremden içeri giriyor ve saçlarımı okşuyor. Elbisem bir an için canlanıyor, sonrasında ölüyor. Ruhum sıcak esintiyle kıvılcımlanıyor ve akabinde durgunlaşıyor. Elimdeki kalemi sımsıkı tutuyorum, işaret parmağım acıyor ama aldırış etmiyorum. Bir zamanlar yaptıklarım aklıma geliyor, gözlerimden yaşlar süzülüyor. Kafamı kaldırıyorum, canım babamın portresini görüyorum, ona bakmak içimi rahatlatıyor, o da bana naifçe bakıyor; hep naif bir adamdı sevgili babam, ah canım babam. Onun portresinin hemen yanında portresi bulunan başka bir adamın asi duruşu, beni yaptıklarımın doğru olduğu yönünde ikna ediyor. Kısa bir süre için… Portrenin altında “Saygıdeğer H.” yazıyor. Tabloların altındaki oyuncak ayıya dikiliyor gözlerim. Sonra da ellerime... Ellerime bakıyorum, avuçlarımın içinde bir şeyler arıyorum ama bulamıyorum. Başka bir yolu olamaz mıydı diye soruyor zihnimin ücra köşelerinden yük