kehkeşan

Asfalt yolun kenarında otururken, ardı ardına geçen bazısı lüks bazısı sıradan arabaların içlerindeki sabırsız suratlar bir bir gözlerimin önüne düşüyordu. Meraklı gözlerle bana bakan suretlerden aldığım mesajlar aşağı yukarı aynıydı. Hepsi orada ne yaptığımı soruyor fakat merakları çok değil, bir ya da iki saniye ancak sürüyordu. Yanımdan geçip gittikten sonra dahi beni düşüneni var mıydı bilemiyorum ama doğrusu hiç sanmıyorum. İnsanoğlu başına gelen en korkunç olayları bile kısa vadede unutabilen cinstendi; o yüzden asfalt yolun kenarında oturan  bir yabancıyı unutmaları birkaç saniyeden fazla sürmezdi, sürmeyecekti ve muhtemelen sürmüyordu da. Asfalt yol bir nehre benziyordu; içimdeki huzursuzluk, önümde akan yüce şeyin sonuna kadar koşmayı arzulamamı sağlıyor, nehrin denize veya daha büyük bir dünyaya bağlandığı yere kadar gitmeyi tüm kalbimle istememe neden oluyordu. Ara sıra bu coşkuyla kalkıyor ve yolun kenarında heyecanla yürümeye başlıyor fakat çok geçmeden tükenip kendimi y

Kadın zehrinden tattırdı önce Mehmet’e. Mehmet, zehrin tadını bilmiyordu, tattığı şey ona zehirden çok dünyanın en güzel tatlısı gibi geldi. Mehmet cahildi, ne bilirdi; kadın ise görmüş geçirmiş… Bilirdi her şeyi. Mehmet yaşadığı ân için tanrıya şükredecek kadar mutlu oldu birdenbire; gördüğü kadın için çıldıracak gibi oluyor, mutluluktan sağa sola koşmak istiyor, kadını olacağını düşündüğü bu kadının gözlerine bakarken resmen eriyor, karşısındaki güzelliği tüm benliğiyle kavuşturup içine hapsetmek istiyordu; ama kadının özgür olduğunu bilmiyordu Mehmet, kadın başına buyruktu, düşüncelerinde yalnızdı ve duygu piramidinin en tepesinde sadece kendisi vardı. Bir yere hapsedilmek şöyle dursun, Mehmet’i kadın hapsetmişti çoktan. Kadın bir çaba da sarf etmemişti. Mehmet ellerini kelepçeletmek için uzatan bir suçlu gibi kadına teslim olmuştu. Zehrin etkisi işte tam olarak buydu. Kadın kötü biri sayılmazdı ama iyi de değildi, bunu da bilirdi, ona göre kimse saf iyi değildi. Bunu aklından geç